Niet kunnen hardlopen door een blessure is waarschijnlijk een van de lastigste dingen om te ervaren voor een hardloper.
Heb ik dan altijd zin om te gaan hardlopen?
Nee, natuurlijk heb ik ook wel eens geen zin in een training. Geen zin om in de stromende regen naar buiten te gaan om weer hetzelfde rondje te lopen, maar dat is wel een uitzondering.
Waarom lopen we dan?
Ik kan er allerlei goeie rationele argumenten voor bedenken: het geeft me een lekker gevoel, het is gaaf om steeds beter te worden en jezelf te verslaan, het kan mijn hoofd leeg maken en ik krijg vaak ideeën tijdens het lopen.
Maar voor fanatieke recreanten is het toch vaak iets dat rationeel niet echt goed uit valt te leggen. Je gaat er nooit meer je brood mee verdienen – misschien wil je dat niet eens – en na een lange duurloop van 18 kilometer kom je weer precies op dezelfde plek uit als waar je begonnen bent. Daarnaast kun je ook een lekker gevoel krijgen van drank in combinatie met cocaïne, maakt je hoofd heerlijk leeg.
En toch baalde ik er goed van toen ik te horen kreeg dat de schade aan mijn enkel serieus was.
De fysio had net een echo gemaakt en de conclusie was niet best. Er zat veel vocht in mijn bovenste spronggewricht en mijn enkelband was grotendeels afgescheurd, ik durfde nauwelijks nog uit de stoel op te staan. Het was nog maar afwachten of en wanneer ik weer fatsoenlijk kon gaan hardlopen.
Mind your step.
Ongeveer een week voor deze diagnose van de fysiotherapeut was ik na een tempo-interval volledig door mijn rechterenkel geklapt. Vanwege de ingevoerde corona-maatregelen op de atletiekbaan moesten we na een tempo naar binnen toe uitstappen in plaats van naar buiten. Niet zo heel lastig zou je denken, en dat klopt ook wel, moet je alleen niet de afwateringsrand over het hoofd zien. Deze is ongeveer net zo hoog als een halve trottoirband maar als je het niet gewend bent en even niet goed oplet is het blijkbaar zo gebeurd. Mijn rechtervoet stond er voor de helft op en een flinke krak later was de training afgelopen. De lappenmand in.
Volgens de fysio zou het 8 tot 10 weken gaan duren voordat ik weer kon beginnen met hardlopen. Nou ja, hardlopen… Vooral wandelen met af en toe een minuutje hardlopen tussendoor, dat spul.
Als hardloper ga je dan van alles verzinnen om toch enigszins dat gevoel na te kunnen bootsen. Zo had ik verzonnen om dan maar een intervaltraining op de fiets te doen. 4 keer 4 mintuten voluit met 1 minuut rust tussendoor, vergelijkbaar met 4 x 1000 meter hardlopen. Leek een mooi idee.
Om dezelfde hartslag intensiteit te halen moet je blijkbaar verrekte hard fietsen. Zo’n hele fiets blijkt dus een heel stuk efficiënter te zijn om vooruit te komen dan lopen. Dat verklaart dus gelijk de uitvinding van dat ding, wie had dat gedacht.
Ik moest echt maximaal trappen op het door mij uitgezette rondje, zo hard dat het zonder helm en racefiets nogal onverantwoord werd. Ben je straks van je kapotte enkel af heb je er een gapende hoofdwond bij.
Ik heb het bij één keer gehouden. Toch niet zo’n mooi idee achteraf.
Alternatief herstel op Ray’s way
Naast de oefeningen van de fysiotherapeut die ik trouw elke dag gedaan heb, heb ik ook mijn eigen alternatieve toolbox erbij gepakt. Herstellen op Ray’s way zeg maar. Er is vrij veel dat je zelf kunt doen om je herstel te bevorderen en het meeste is laaghangend fruit.
Voeding
Mijn gebruikelijke stokpaardje. Een aantal weken heb ik mijn collageen en aminozuren supplementen flink opgevoerd. Collageen helpt bij het herstel van gewrichten, pezen en ander weefsel.
Ben Greenfield raadt in zijn boek Boundless (aanrader) aan om bij blessures 20 tot 40 gram essentiële aminozuren per dag in te nemen om herstel te bevorderen. Aminozuren zijn de bouwstenen van eiwitten en kunnen gigantisch helpen bij herstel.
Verder nog een paar open deuren waar ik extra op let: geen verkeerde vetten zoals palm en raapzaadolie maar vetten van hoge kwaliteit, roomboter olijfolie en avocado’s.
En minder koolhydraten omdat het trainingsvolume afneemt. Veel verwerkte producten en suikers zijn sowieso een no-go omdat deze ontstekingen bevorderen.
Warmte en kou
Nog zo’n stokpaardje, maar met goeie reden. Er is nu zo veel onderzoek gedaan naar de voordelen van regelmatige blootstelling aan koude dat ik deze niet meer echt uit hoef te leggen. Het verlaagt onder andere de ontstekingswaarden in je lichaam en zorgt voor een beter humeur. Wie wil dat nou niet als je met een vervelende blessure kampt?
Elke dag minimaal 2 minuten koud douchen. Het liefst na de sauna of na een goeie warme douche.
Ademhaling
Hoe kan ademhaling nou helpen bij herstel van een enkel? Goeie vraag. Dat vroeg ik mij dus ook af maar het heeft mij in nogal positieve zin verrast.
Sinds ik een jaar of twee geleden een workshop heb gevolgd over de ademhalingsoefeningen van Wim Hof (ook wel de Wim Hof methode of WHM genoemd) trek ik deze vaak uit de kast als ik extra herstel of energie nodig heb.
Ik heb verhalen gehoord van mensen die gebroken botten twee keer zo snel hebben laten herstellen dan er normaal voor staat waarbij zelfs de doctoren een beetje met hun oren stonden te klapperen. Puur door dagelijks ademhalingsoefeningen te doen.
Het idee achter de oefeningen is dat je je immuunsysteem ondersteund. Het is al bewezen dat dezelfde oefeningen ontstekingswaarden gigantisch verlagen.
Ik probeerde elke dag 4 rondes te doen van de WHM wat voor mij best een opgave is omdat de oefening vrij intens is. Na de oefening voelde ik mijn enkel vaak ‘kloppen’. Is dat nou goed of slecht? Ik had geen idee maar besloot er toch mee door te gaan. Genoeg wetenschappelijk bewijs dat het werkt dacht ik.
Hoe is het afgelopen?
6 weken na de verzwikking heb ik op de baan weer voor het eerst meegetraind met de blessuregroep. In de 2 weken daarvoor had ik al de minutenloopjes gedaan die ik bij de eerste inschatting van de fysio pas na 8 tot 10 weken zou kunnen doen.
Waren het de ademhalingsoefeningen? Het eten? Was de diagnose te negatief? Ik weet het niet. De les die ik eruit gehaald heb is dat je zelf veel meer invloed kunt hebben op je eigen lichaam dan je over het algemeen verteld wordt.
