De man links van me controleert zijn schoenveter nog maar eens, voor de derde keer en hij zit nog steeds vast, precies zoals de keren ervoor. Rechts blaast een ander, half over het hek leunend, zijn neus helemaal leeg. De vrouw die net lang komt lopen krijgt de inhoud net niet op haar schoen, must be her lucky day.
Ah de romantiek van een startvak bij een hardloopwedstrijd. Het is al te lang geleden.
Hoe lang gaat het nog duren?
Geen flauw idee, werkelijk. Maar ik ben pessimistisch.
Ik zie het dit kalenderjaar gewoon nog niet gebeuren, zo’n startvak als hierboven beschreven. Stel dat – puur als gedachte-experiment – de overheid morgen alles weer zou toestaan, hoe gaan organisatoren hier dan mee om? Een anderhalve meter hardloopwedstrijd is gewoon niet realistisch. Daarnaast vraag ik me af of een organisatie zo’n verantwoordelijkheid nu wel op zich durft te nemen. We kunnen het antwoord allemaal wel raden denk ik.
Dan heb je nog het probleem dat mensen nu simpelweg gewoon bang zijn waardoor er waarschijnlijk sowieso geen hond komt opdagen.
Licht?! Waar?
Ik hoor op de radio of tv cliche’s voorbij komen als ‘licht aan het einde van de tunnel’. Ik zou niet weten waar. Maar dan nogmaals: ik ben pessimistisch.
Ik heb vooral het vermoeden dat we met zijn allen de RIVM cijfers naar beneden zitten te bidden en dat we vervolgens denken dat alles magisch voorbij is als er nog maar 10 mensen worden opgenomen per dag.
‘Zo… Nog maar 10 per dag, van dat gezeik zijn we ook weer af.’
Jammer joh. We weten niet veel, behalve dat dit virus er nu eenmaal is en daarmee een ‘andere’ werkelijkheid heeft gecreëerd. Als het aantal besmettingsgevallen en ziekenhuisopnames is terug gelopen dan is het probleem nog steeds niet weg. Het directe acute gevaar (overladen IC’s) is dan (tijdelijk?) weg, maar that’s pretty much it.
Als de geschiedenis ons iets geleerd heeft over complexe situaties zoals deze dan is dat ze bijna altijd veel langer duren dan wij denken. Daarover gesproken.
Wat weten we al?
Fucking weinig.
Er wordt gruwelijk onderschat hoe weinig we weten over het virus op dit moment, behalve dat de naam lijkt op die van een biermerk.
Mark Manson schudde mij deze week wakker met zijn nieuwsbrief en ik had het nodig. Ik zat zelf ook in de gedachtebubbel zoals ik hierboven beschreef. Een klein stukje over wat we weten. Of nouja, eigenlijk niet.
This means… well, I don’t know what the fuck this means. And neither does anybody else. Pretty much every projection model, including the ones government officials have relied upon, have been wildly incorrect so far. Lockdowns work! But, then again, they might not. Hydroxychloroquine was supposed to be a successful treatment. Then it turned out it wasn’t. Remdesivir was supposed to be a successful treatment. Then it turned out it wasn’t. Ventilators were supposed to save lives. Then it turned out they probably don’t. The hospitals are going to be overloaded! Until they weren’t. Smokers were all going to die! Wait, no, smokers might be the ones who live.
Hoe denk jij over de toekomst van hardloopwedstrijden?
Ik ben benieuwd maar ook sceptisch.
Sceptisch omdat ik het vermoeden heb dat er geen antwoord kan zijn op bovenstaande vraag.
Maar laten we er in ieder geval over nadenken. Misschien ben ik wel te pessimistisch, dat hoor ik vaker.
Laat het me vooral weten in de comments.
