Mijn hartslag kruipt richting de 190 als ik op kilometerpunt 7 versnel naar het geplande tempo van 4:10/KM. Dat is boven mijn anaerobe drempel, mijn benen voelen al snel te zwaar aan.
“Hoe moet ik dit in godsnaam volhouden?” Vraag ik mezelf af.
Het motortje in mijn hoofd begint gelijk te draaien op zoek naar een verklaring.
“Te warm? Neej niet te warm.”
“Voeding? Zou kunnen. Ik loop hier nu min of meer in Ketose en eet de laatste weken nog minder koolhydraten dan ik normaal doe. Moet mijn lichaam harder werken om dezelfde energie te produceren?”
Op kilometerpunt 9 weet ik genoeg, dit gaat hem niet worden vandaag.
Wat de reden ook mag zijn, ik heb geen zin om me hier helemaal in het puin te lopen, dan is de lol er vrij snel af.
Hier is de halve marathon van Leiden. Een van mijn favoriete hardloopevenementen. Ik besluit het plan te laten varen en een tempo op te zoeken dat ik makkelijk volhoud tot de finish. Dat is vandaag rond de 4:25/KM. Prima.
Dit heeft als bijkomend voordeel dat ik meer aandacht kan besteden aan de dingen om me heen en de mensen aan de kant. Het blijft geweldig om te zien hoe blij kinderen worden als je hun drinkbeker aanpakt. Het is een ware reden voor een feestje.
Ik finish in 1:33:16.
De vermoeidheid achteraf viel mee. Net als de teleurstelling. Vermoedelijk heb ik deze halve marathon op mijn prestatiebodem gelopen. De topsnelheid was er gewoon niet vandaag maar als dit soort tijden mijn nieuwe ondergrens zijn dan kan ik niet ontevreden zijn. Vorig jaar liep ik hier 1:38-nog-wat en kwam ik veel brakker over de finish.
Het eremetaal 
Startnummer ophalen 
Kroontje
Aan de voorbereiding kan het in ieder geval niet gelegen hebben want ik heb zowaar mijn eerste kroontje te pakken op Strava.
Ik loop eigenlijk nooit segmenten op Strava met het doel om ook echt de 1e plek (het bekende kroontje) te pakken. Strava wordt door mij meer als een soort trainingsboekje gebruikt, met opmerkingen over pijntjes, schoenen etc.
Soms maak ik activiteiten openbaar, soms niet.
Daarnaast staan er zulke snelle tijden op de meeste segmenten dat ze voor mij simpelweg niet haalbaar zijn.
Er is ook veel commentaar op segmenten omdat er vooral in Amerika veel hersenloze mensen blijken te zijn die werkelijk alles riskeren om een segmentje te winnen. Er zijn verhalen van mensen die letterlijk blind het kruispunt over renden omdat ze anders hun tijd niet haalden.
Toch heb ik voor dit segment een uitzondering gemaakt.
Het is namelijk een lang stuk (3 kilometer) dat precies op een van mijn favoriete rondjes ligt. Extra leuk als je volgende keer kan zeggen dat je over “jouw” stuk weg loopt, toch? Leek mij wel.
De time to beat was 11:37 en ook dit leek mij haalbaar.
Het was mooi weer dus de dames hadden besloten om mee te gaan op de fiets, een ware haas, nu kan het echt niet meer misgaan.
Een kleine 2 kilometer ingelopen richting het segmentje en hop, gas erop.
11:25
In the pocket!
“Papa. Je ademde zo hard dat ik een liedje heb gemaakt op hoe jij ademt.” Hoorde ik vanaf de fiets naast me.
Zomer
De komende tijd is het rustig doortrainen.
Er staan geen loopjes op de planning. De zomer is altijd een rustige periode in (half) marathon land.
Ik heb het idee om op het gemak wat langere trails te lopen, gewoon voor de fun. (laat het hieronder vooral weten als je nog tips hebt) En in de zomer hier of daar een 10 kilometer.
I’ll keep you posted.
