Soms valt alles gewoon op zijn plek. Alles is precies zoals het hoort te zijn. Ik heb dit soort momenten steeds vaker de laatste tijd.
Afgelopen week ben ik samen met Chantal en Dylana een paar dagen weg geweest. Bestemming: het Limburgse heuvelland. Ik had hier weer zo’n moment. Maar dan drie dagen lang. I shit you not.
Alles was perfect.
Het huis. De omgeving. De gastvrouw en zelfs het weer.
Alpaca’s. Ik wil er ook 1 🙂 
Levende bacon 
De boerderij 
Tough Life 
De tuin
Ik kom er wel steeds meer achter dat dit voor een groot gedeelte toch echt aan jezelf ligt. Ga weg met te hoge verwachtingen en alles valt tegen.
Het is eigenlijk net als hardlopen. Mooi bruggetje hè?
NS Heuvelland Trail
Als afwisseling op de kilometers lange, vlakke polderwegen rondom Alphen a/d Rijn vond ik dat het even tijd was voor iets anders. Heuvels en bospaden leken mij een goeie afwisseling.
Het plan was eerst om de volledige 36KM te lopen maar hier ben ik voordat we weg gingen toch maar van afgestapt. Het voorjaar was best pittig met de marathon van Rotterdam en de halve marathon van Leiden, 36KM over nieuw terrein met heuvels is dan misschien toch niet de beste optie.
Ongeveer de helft. 18 kilometer. Mooi zat.
Gulpen ligt ongeveer op de helft van de route en Chantal heeft me daar vroeg op de dag afgezet. De weersvoorspelling gaf 26 graden aan dus ik wilde er wel vroeg bij zijn. Ik moet min of meer naar het noordoosten lopen. Van Gulpen tot het centraal station in Heerlen.
Het voornemen is om op het gemak door het landschap te joggen en voor de verandering een keer overal foto’s van te maken. Gewoon mezelf wel een keer de tijd gunnen voor dat soort dingen. Een flink contrast met hoe je normaal elke kilometer op je klokje kijkt om de pace te checken.
De route heb ik van tevoren ingeladen in mijn horloge. Op verharde wegen werkt dit prima maar ik ben toch benieuwd hoe dit werkt in een bos op paden waar je met de fiets niet eens kunt komen. Ik zie namelijk alleen de te lopen route en niet de aftakkingen die er eventueel zijn.
Ik loop Gulpen uit de weilanden in. Nog voor mijn hartslag ook maar iets omhoog is voel ik me als een Chinees in de keukenhof.
Na een kilometer of 3 loop ik vanaf de weilanden het bos in.
Het is prachtig.
De afwisseling in de route is geweldig om mee te maken. Ik loop vanuit een dichtgegroeid bos een open weide op. De temperatuur is al aardig opgelopen en de zomerse warmte voelt nu nog heerlijk aan.
Van de open weide weer het bos in. Twee minuten later loop ik langs een beekje en muren die op oude ruïnes lijken.
Jammer dat ik niet voor alles kan stoppen om een foto te maken. Chantal haalt me straks weer op bij het station van Heerlen en haar daar 1,5 uur laten wachten gaat de rest van het weekend niet gezelliger maken ben ik bang.
In de volgende halve kilometer loopt de route 100 meter omhoog. Echt hardlopen kan ik het dan ook niet meer noemen nu. Ik lijk nu meer op een strompelende astmapatiënt die zijn puffer kwijt is.
Ik hobbel een paar kilometer verder tot ik aan de rand van het bos een prachtig uitzicht heb.
Vanaf dit punt loopt het alleen nog maar naar beneden.
Het navigeren gaat eigenlijk best prima. Ik moet één keer een andere route zoeken omdat de aangegeven weg er duidelijk niet meer is en op wat kleine navigatiefoutjes na mag ik zeker niet klagen.
Af en toe loop ik door wat kleine dorpjes over verharde wegen om vervolgens weer ergens een bospad op te schieten. De afwisseling is echt leuk en voor ik het weet zie ik Heerlen al liggen. Het is ondertussen al aardig heet en ook mijn bidon is leeg. Komt niet slecht uit.
Dit is me zo goed bevallen, ik wil toch een keer de hele route lopen. Gewoon op het gemakkie.
In een groepje lopen is natuurlijk altijd leuker.
Wie gaat er mee?
