Sinds ik voor een hele marathon aan het trainen ben merk ik dat ik lichamelijk af en toe nieuwe ervaringen heb.
Op een half-marathon-schema heb ik nooit echt last van lange vermoeidheid gehad, iets dat ik nu wel ervaar. De weekomvang van de trainingen gaat nu richting de 80 KM en ik merk dat dat voor mij echt iets nieuws is waaraan ik moet wennen. Ik zie het wel als een positief iets en vind het ook niet erg. Het zou pas echt verbazingwekkend zijn als je geen moeite hebt met weken van 80 KM als je dit nog nooit gedaan hebt. Ik probeer me aan te passen door meer te eten, meer te slapen (meerdere keren per week is rond 21:00 de tank wel leeg), en wat effectiever supplementen als creatine en D-ribose in te zetten om herstel te helpen.
Dan nog komt het wel eens voor dat ik gewoon wat kracht tekort kom op een training, zoals op de eerste training van deze week op maandag. Ook het feit dat je vermoeidheid mee kunt nemen naar de volgende dag is nieuw voor mij en vraagt soms om aanpassingen.
Mijn eerste en laatste tempo-blokken van deze intervaltraining kreeg ik er met geen mogelijkheid gang in en moest ik echt wat langzamer aan doen dan de bedoeling was, rond de 4:40/KM in plaats van 4:10/KM.
Circuit-training
Leuk maar berucht zijn ze, de circuit-trainingen die zo af en toe voorkomen in ons loopschema. Het is een training waarbij kracht en mobiliteit gecombineerd wordt met loop-intervallen. Dit zorgt er vaak voor dat je al met licht verzuurde benen aan een interval-blokje begint.
Woensdag hadden we zo’n training en ondanks best wat geklaag onderweg vind ik deze trainingen best wel lekker. Ik heb het idee dat de opbrengst best groot is door de combinatie lopen en kracht, maar dat zeg ik puur op gevoel.
Na de maandag-training was ik best benieuwd hoe het nu met mijn benen en vermoeidheid gesteld was. Dit bleek gelukkig alles mee te vallen. De benen hadden er weer zin en ik had meer energie na de training dan dat ik ervoor had, heerlijk gevoel.
Meer nieuwe ervaringen
Sinds ik met mijn blog begonnen ben heb ik heel veel leuke reacties gekregen van mensen. En ondanks dat het nog steeds een beetje vreemd aanvoelt om veel van mijn gedachten openbaar te maken ga ik er langzaam wel een beetje aan wennen, denk ik…
Er ontstaan veel leuke nieuwe dingen door mijn blogje. Zo werd ik door Wim Debets (ook lid van AAV’36 en loper in RoadRunners 1) benaderd of ik mee wilde werken aan een klein interview voor op de website van AAV’36. In deze rubriek wil Wim het verhaal achter de geïnterviewde loper te weten komen.
Klik hier om het interview te lezen
Wat ik hier zo leuk aan vind is dat ik nu gesprekken heb met mensen (zoals Wim) die ik normaal gesproken nooit zou hebben, over een onderwerp dat de meeste mensen in mijn directe omgeving nogal saai vinden; hardlopen. Wim had van tevoren 5 vragen bedacht maar ons gesprek duurde ruim twee uur en vaak dwaalde we af naar andere interessante onderwerpen.
Aangezien ik normaal gesproken vrij gesloten ben en mensen op de vereniging niet zomaar uit zou nodigen om overdag twee uur in een koffietent over hardlopen te lullen, vind ik dit een mooie winst.
Hardloop weekend
Eigenlijk stond er 17 KM gepland voor vrijdag maar deze training had ik verplaatst naar zaterdagochtend. Ik had geen zin om te gaan lopen vrijdag.
Dit komt sporadisch wel eens voor maar als het kan dan verplaats ik een training, ik sla hem eigenlijk zelden helemaal over. Als ik een training niet kan verplaatsen maar toch geen zin heb dan kort ik de afstand wel eens in, iets vind ik dan beter dan niets.
Ik zou dan wel 3 flinke dagen hardlopen achter elkaar hebben maar had ingeschat dat het herstel ertussen voldoende zou moeten zijn. Zaterdag 17 KM, zondag 29 KM en maandag weer een baantraining van ongeveer 12 KM, een totaal van 58 KM in drie dagen.
Zowel de zaterdag als zondag was het prachtig weer, het lopen lijkt dan altijd minder kracht te kosten. Zaterdag een lekker relaxed loopje langs het meer en over de golfbaan in Alphen, een van mijn favoriete stukjes.
Om de lange duurloop op zondag een beetje afwisselend te maken had ik besloten 20 KM mee te lopen met de Zegerplasloop. Dit loopje wordt georganiseerd in de wintermaanden door AAV’36 en ze hebben dan routes van 5, 10, 15 en 20 KM.
De grootste uitdaging voor de zondag was niet zozeer de afstand maar de snelheid. Vaak zie je dat als mensen loopevenementen in hun duurloop verwerken dat ze dan te hard mee willen lopen met de rest. Goed langzaam lopen is veel lastiger dan (te) hard lopen. Ik ben vanuit huis naar de start gelopen en na afloop ook weer terug, dit samen met wat in en uitlopen zorgde er dan voor dat ik mijn 29 KM volmaakte.
Met opzet had ik me aangesloten bij een groepje van zo’n 5 mensen die voor mijn gevoel net iets te langzaam liepen voor mij. Dit was een goede stok achter de deur om de duurloop niet te snel af te werken en dat heeft goed uitgepakt. Met een gemiddeld tempo van 5:32/KM (iets sneller dan 10KM/U) was ik best blij met mijn langzame tempo.
20KM Zegerplasloop
Enige nadeel van deze strategie is dat het je geen medailles gaat opleveren, dus hebben we onszelf maar getrakteerd op het beste post-run voedsel dat er bestaat; Sushi.
Laat hieronder een reactie achter als je even hoi wilt zeggen of iets anders leuks te melden hebt. Je kunt me ook volgen op de diverse socials of schrijf je hieronder in op mijn nieuwsbrief om af en toe een mailtje te krijgen bij leuke updates.
