Running Diary #15: De Rotterdam Marathon 2019

Na 792 kilometers gemaakt te hebben in 3 maanden training is het dan zover; de week van de Rotterdam Marathon 2019.

De trainingsmaanden zijn echt voorbij gevlogen en ik heb me op weinig momenten afgevraagd waar ik eigenlijk aan begonnen was. Natuurlijk heb je weleens minder zin in een training, dat heeft iedereen, maar vaker dan 3 keer is dit niet voorgekomen.

Ook de lange duurlopen en de 30+ kilometers duurlopen zijn me alles meegevallen. Natuurlijk duurt zo’n loop vrij lang maar je stelt je op een of andere manier hier toch op in. De training voor de marathon was mede dankzij de groep en begeleiding vooral leuk. Dank jullie wel allemaal.

Voorbereidende loopjes

In de week van de marathon hadden we nog 3 kleine looptraingen staan op maandag, woensdag en vrijdag. Maandag was een baantraining en we liepen hierin 2 keer een lang tempo op ongeveer marathontempo. 2 keer 2000 meter met 15 minuten rust. Het voelde goed om alvast even op dit tempo te lopen en zo kon ik gelijk even kijken welke hartslag ik kon verwachten tijdens de marathon.

Woensdag een klein duurloopje van zo’n 8 kilometer met verder weinig bijzonders en vrijdag na het werk zo’n zeven kilometer loslopen. Vooral niks geks en niets forceren was de boodschap.

Alle seinen op groen

Zoals velen van jullie nu wel weten houd ik vrij veel lichaamsfuncties bij in de vorm van metingen en het was grappig om te zien hoe in de week naar aanloop van de marathon langzaam alle seinen op groen gingen voor een piek prestatie.

Startnummer ophalen

Op zaterdag begon de voorpret al want we gingen in Rotterdam alvast mijn startnummer ophalen bij de marathon expo. Dat is een soort kleine hardloop beurs waar onder andere merken uit de hardloopwereld met kraampjes staan. Dit gaf ons ook de mogelijkheid om de route met OV alvast te oefenen en dagkaarten te kopen voor zondag zodat we dan nergens meer in de rij hoeven te staan.

We hadden geparkeerd bij P+R Meijersplein en stapte vanaf hier op de metro rechtstreeks naar Rotterdam centrum, ideaal. Startnummertje opgehaald en op het gemak nog even over de expo gewandeld waar ik nog een nieuwe haarband gescoord heb. De haarband is een beetje een dingetje in onze trainingsgroep omdat ik de haarband weer hip probeer te maken, misschien dat dit met mijn nieuwe model beter gaat lukken, ik geef het nog niet op.

Op de expo treffen we ook Chantal haar neef Daniël nog even. Hij heeft de marathon hier in Rotterdam al meerdere keren gelopen en we bespreken nog even wat moeilijke punten die je onderweg tegen kunt komen.

Startnummer en haarband in de pocket is het weer tijd om richting huis te gaan, ik ga nog even een dutje doen voor de grote dag van morgen. Ook ga ik alvast mijn spullen, eten en drinken voor onderweg en mijn ontbijt klaarmaken voor morgenochtend. Chantal had bij de plaatselijke feestwinkel ook nog 2 helium ballonnen gehaald die ze mee zou nemen onderweg. Op deze manier kan ik ze makkelijk spotten in het publiek.

Rise and shine

De wekker ging om 5:30 en ik had er zin in. De nachten ervoor heb ik prima geslapen waardoor ik echt goed uitgerust was. De twee laatste avonden voor de marathon had ik nog een keer extra koud gedoucht voordat ik naar bed ging, dit helpt om je diepe slaap te bevorderen (gratis pro-tip). Geen slapeloze nachten voor de marathon gelukkig.

Het ritueel dat daarna volgt is zoals sommige van jullie nu wel weten, bij mij altijd hetzelfde. Water drinken met zout en limoen, eventueel HRV metingen, wat licht rekken en daarna meditatie. Al met al duurt dit zo’n 30 minuten.

Het ontbijt (mijn super smoothie, lees Running Diary #13 voor het recept) had ik op zaterdag al mooi klaargemaakt en kon ik zo naar binnen lepelen. Ik probeer mijn ontbijt zo’n 3 uur voor de start op te hebben en eet daarna eigenlijk niks meer. Mijn laatste drinken neem ik tot 1,5 uur voor de start, op deze manier hoef ik voor de start nog maar 1 keer te plassen.

De meeste spullen lagen al klaar dus was het nog een kwestie van de lijstjes afvinken om te kijken of alles er was, aankleden, tanden poetsen en rond 7:30 vertrokken we richting Rotterdam. Dit zijn de momenten dat ik blij word van voorbereiding.

De start

Aangekomen in Rotterdam zagen we dat we lang niet de enige idioten waren die er vrij vroeg bij waren. Overal liepen er al plukjes hardlopers en sommigen waren 1,5 uur voor de start alvast begonnen met de warming-up, je kunt het alvast maar lekker los lopen zullen we maar zeggen. We zijn richting de Erasmusbrug gelopen en daar eerst maar eens begonnen met een espresso, leek mij een beter begin.

Na wat licht warmlopen en omkleden zijn we richting het startvak gelopen en hebben de dames me daar afgezet. Zij gingen verder met de metro richting Slinge waar ze me de eerste keer voorbij zouden zien komen. Er zit daar een mooie lus in het parcours waardoor je de lopers gelijk 2 of 3 keer langs kunt zien komen.

Eenmaal in het startvak controleer je net zoals de rest nog even 12 keer of je veters toch wel echt goed vast zitten. Langzaam liep het vak vol en met nog 5 minuten te gaan begon Lee Towers aan zijn “You’ll never walk alone”. Precies om 10:00 was het dan eindelijk zover! We zijn weg.

Ondanks dat het er op TV altijd best druk uit ziet bij zo’n start viel het mij onwijs mee. Ik had genoeg loopruimte en mensen liepen ook gewoon door. Het is namelijk vrij vervelend als je achter een vak bedrijfslopers start die allemaal met 30 kilo overgewicht even een hardloopevenementje denken mee te pakken. Dit had ik zelf heel erg bij de halve marathon van Amsterdam waar ik 21KM lang alleen maar mensen aan de kant heb geduwd. De eerste kilometers liep ik wel iets te hard maar niet veel. Ik kon het geplande tempo eigenlijk vrij goed oppakken en alles voelde makkelijk aan. De locatie van de start is trouwens echt fenomenaal. Kippenvel.

De eerste bekenden die ik na een paar kilometer tegenkwam langs de kant was onze trainer Ruud en masseuse Hanneke. Ik had ze in eerste instantie niet gezien maar de aanmoedigingen waren duidelijk hoorbaar.

1^e deel richting Slinge

Het eerste deel van de wedstrijd was voor mij vanaf de start richting Slinge. Ik vind het prettig om een wedstrijd in 3 delen te zien, zeker als deze zo lang is als de marathon. Het is een mooi punt om  even te kijken hoe je je voelt nadat 1/3^e van de wedstrijd erop zit en aan te voelen of je misschien kunt versnellen of juist misschien te hard gaat. Daarnaast stonden Chantal, Dylana en mijn ouders daar langs het parcours. Blijkbaar vonden meer mensen dit een mooi punt om te kijken want het was er echt gigantisch druk, super leuk. Gelukkig zag ik de juiste kleuren ballonnen al snel boven het publiek uit steken en zwaaide ik al naar mijn vader, even voor sorteren om high-fives uit te delen natuurlijk.

Nadat ik de drinkpost die in de lus zit bij Slinge had gehad zag ik ze voor de tweede keer langs het parcours staan, die ballonnen werken echt goed! Nu begon voor mij het tweede, middelste deel van de marathon en ik voelde me prima. Het tempo was tot nu toe goed vol te houden. Ondanks dat er gigantisch veel lopers op de weg zijn had ik daar veel minder last van dan ik verwacht had.

Het eten en drinken ging ook prima. Ik had op advies van trainingsmaatje Dennis een paar brede afgeknipte rietjes meegenomen omdat het altijd gehannes is om lopend een beker leeg te drinken. Rietje erin prikken en op het gemak met je bekertje doorlopen, het werkte perfect en ik kon ook meer drinken op deze manier. Als het bekertje leeg was stopte ik het rietje tussen mijn arm en polsband en had ik hem gelijk klaar voor de volgende drinkpost.

Nu eerst van Slinge weer op weg naar het centrum, het 2^e deel van de marathon.

2^e deel richting centrum

Het voelt nog steeds aan als rustig kilometertjes wegtikken en ik neem aan dat dit een goed teken is. Ik heb weinig last van de warmte en let goed op de totale afstand om geen drinkpost te missen. Een paar honderd meter voor de drinkpost eet ik weer een stukje van mijn zelfgemaakte repen zodat ik ze erna met wat water kan wegspoelen. In de training had ik gemerkt dat ze dan wat minder op mijn maag bleven liggen. Het werkte probleemloos.

Vooral in de eerste 2 delen van de marathon wil ik goed op mijn eten en drinken letten. Het lichaam is dan nog relatief fit en neemt daarom ook meer voedingsstoffen en water op. Als je er op het einde helemaal doorheen zit dan is je lichaam er vooral mee bezig om je overeind te houden en moet je naar mijn mening er in de eerste 2 delen voor zorgen dat je dan al het grootste deel van je voedingsstoffen hiervoor hebt aangeleverd.  

Op kilometerpunt 25 hoor ik ineens Chantal schreeuwen en zie ik plots de bekende ballonnen weer. Dit is het punt waarop ze mij wat vers eten zou geven en ik had het bijna gemist, goed dat ze zo hard kan schreeuwen. Ik had nog eten bij me en had het wel gered tot het einde en had dit meer als back-up gedaan omdat ze er toch stond dus het was geen probleem geweest als ik haar echt niet gezien had. Maar vers eten is natuurlijk altijd beter dan een stukje dat je al 25 kilometer stampend over het asfalt hebt gesleept.

Als ik net voorbij mijn trouwe supporters ben en richting Erasmusbrug loop begin ik wel te merken dat er wat vermoeidheid begint te komen. “Mooi!” Dacht ik. “Hier heb ik me op voorbereid, laat maar komen!” Het tweede deel van de marathon zat er bijna op dus het zou eerder apart zijn als ik nog steeds geen vermoeidheid zou voelen. Ik was er klaar voor. Laat dat lastige deel maar komen.

Het 3^e zwaarste deel richting finish

Rond 2/3^e van de marathon (KM28) werd het serieus pittig en dan moest het meest uitdagende deel van het parcours nog komen; rondom de Kralingse plas.

Dit deel van het parcours is meer mentaal lastig dan fysiek. Het is een rustiger deel van het parcours met minder publiek. Daarnaast lopen de meeste mensen op dit deel tegen hun grens aan van wat ze denken te kunnen en is het key om negatieve gedachten alleen maar voorbij te laten gaan en geen aandacht te geven.

Ik had me hier mentaal de hele week op voorbereid en kon niet wachten om die man met de hamer een rotschop te verkopen, dit was mijn deel van het parcours! Juist omdat het zo zwaar is.

Het begin viel mij alles mee en ik kreeg langzaam juist weer iets meer energie omdat we het eerste deel in de schaduw onder bomen liepen. Maar iets verderop en eenmaal onder de bomen vandaan kregen we netjes wat beloofd was, het zwaarste deel van het parcours.

Ik zag zo rond kilometerpunt 35 (gok ik) Ruud en Hanneke weer staan en dat gaf me weer even een oppepper. Het werd nu echt zwaar en het enige waar ik vanaf dit punt nog op heb gelet was mijn ademhaling, 2 stappen in, 1 stap uit. 2 stappen in, 1 stap uit. Gewoon het ene been voor het andere blijven zetten, dan kom je er vanzelf.

Als er mensen om je heen, die er ook nog serieus fit uit zien beginnen te wandelen omdat ze niet meer kunnen komen er vanzelf gedachtes in je hoofd; Waarom houd ik het dan wel nog vol? Ik moet zo dan toch omvallen als hij ook niet meer kan? Zou dit dan mijn grens zijn? Hoort dit allemaal zo’n pijn te doen of ga ik te ver? Het enige dat je op zo’n moment kunt doen is het plan uitvoeren dat van tevoren bedacht is, deze gedachten geen aandacht geven, en focussen op je ademhaling, 2 stappen in, 1 stap uit.

Rond kilometerpunt 36 was er nog een drinkpost en omdat het rondje Kralingse plas er bijna op zat had ik mijzelf als beloning een lekker koud bekertje water belooft. Dit ging bijna mis omdat heel veel mensen de drinkpost als plaatselijk café gebruiken, ik vond het echt bizar om te zien. Veel lopers kwamen rennend aan en stopten gewoon om even op het gemakkie de beker leeg te drinken en ook nog even tegen de buurman te klagen dat het nu toch best wel zwaar en warm was. Flikker op man, pak een beker aan en loop door!! Ga voor mijn part iets verderop staan om lekker bij te kletsen maar niet in de looplijn naar een drinkpost. Ik vond het compleet idioot en had niet meer de discipline om me in te houden, het kan zijn dat ik wat gescholden heb.

Het duurde gelukkig niet lang voordat ik weer in mijn ritme kwam en ik klokte weer een keurige 4:40/KM. We liepen weer richting het centrum en het publiek was zoals bijna overal rondom het parcours geweldig en massaal. Ik was nu op het punt dat ik niet echt veel meer meekreeg maar moest toch altijd lachen als mensen letterlijk mijn naam schreeuwde, soms kon ik nog een duimpje opsteken, soms niet.

Ik voelde dat mijn hamstrings stijf werden en de rechter begon serieus te trekken, ook weer een nieuwe ervaring, kramp tijdens het lopen heb ik nog nooit gehad. “Da’s ook wat he?!” was het enige dat ik kon bedenken. Eerst wist ik niet zo goed wat ik er mee aan moest en het leek dat ik er prima door mee kon lopen, al was het natuurlijk niet echt fijn. Een paar honderd meter verderop bleek dat de echte kramp nog moest komen, wat ik eerst voelde waren blijkbaar slechtst voortekenen want ineens strekte mijn hele rechter been zich op, de spier vanaf mijn bil tot mijn kuit was het er niet meer mee eens. Om nou nog ruim 3 kilometer te hinken naar de finish leek me ook wat extreem dus besloot ik even wat tijd op te offeren om mijn spier te rekken. Hekje opgezocht en langzaam de spier even gerekt, paar keer goed rustig ademen en weer door. Het leek te helpen. Af en toe voelde ik het nog licht trekken maar hier was wel mee te lopen. Bovendien was het echt niet ver meer en stonden er zo veel mensen langs de kant te schreeuwen dat de adrenaline het bijna over ging nemen en dat is toch wel een van de betere pijnstillers die er is.  

Na mijn krampscheut tot aan de Coolsingel was het voor mijn gevoel echt harken, het kan er nooit meer soepel uitgezien hebben. Er zaten zo veel mensen doorheen dat ik de laatste 2 kilometer nog veel mensen voorbij ben gegaan, en dat terwijl mijn eigen tempo langzaam toch ook iets minder werd. Mentaal was dit wel lekker om mee te maken.

De laatste kilometer was gewoon bizar en zoals een trainingsmaatje mij al appte van tevoren; “Die laatste kilometer over de Coolsingel vergeet je nooit meer.” Hij had gelijk. De mensen staan letterlijk rijen dik en tot mijn verassing zag ik Chantal, Dylana en mijn ouders ook nog staan. Ik heb ze zelden zo hard horen schreeuwen.

Ik probeer zoveel mogelijk van de sfeer, gebouwen en mensen om me heen te onthouden voor later maar dat gaat lastig. Ik ben moe en wil heel graag over de finish lopen, de tank is leeg. Je hoort mensen wel eens zeggen dat ze er niet alles uitgehaald hebben en dat ze waarschijnlijk nog wel hadden kunnen versnellen, dat is bij mij zeker niet het geval. Alles is eruit, zoals het hoort.

En dan de finish, eindelijk. Ik druk mijn horloge uit op 3:19:24. Ik loop een paar stappen vooruit, draai me om en kijk de Coolsingel af. Geen idee waarom, maar ik moet lachen. “Dit was vet!” Fluister ik.

Ik loop rustig verder in het uitloopvak en trek af en toe een moeilijk gezicht, zoals dat hoort. Wat water, een half banaantje en even tegen een boompje aan leunen. De organisatie doet dit heel goed hier. Ze hebben een vak achter de finish waar ook nog even geen publiek bij kan zodat je jezelf even kunt herpakken en bijtanken voordat je andere mensen ziet. Op deze manier kunnen ze ook goede medische ondersteuning geven aan mensen die dat nodig hebben en dat zijn er nogal wat. Links en rechts staan er een paar man hun maaginhoud op de weg te gooien en veel mensen gaan gelijk liggen, iets dat mij niet een heel goed idee lijkt. Je hart heeft meer dan 3 uur op zijn max moeten werken dus gelijk stoppen en liggen lijkt mij de minst goede optie, geen idee of dit echt waar is maar ik blijf liever even lopen om het allemaal even wat geleidelijk terug te laten zakken.

Na wat rust loop ik met mijn medaille richting de uitgang en kom ik gelijk Ruud en Hanneke tegen. We bespreken uiteraard de marathon en de tussentijden.

Zonder de trainingen en schema’s van Ruud had ik hier niet met zo’n tijd gestaan aan de finish, zo simpel is het. Zelf zou ik de trainingen nooit zo ingevuld hebben en waarschijnlijk had ik een of ander standaard schema van het internet getrokken, zoals ik ook begonnen ben. En zonder Hanneke had ik nooit zo snel van mijn ontstoken enkel af gekomen een maand voor de marathon. Ik vind het dus leuk ze beiden gelijk even te spreken na de finish en hoop dat we samen nog een paar leuke “projecten” kunnen voltooien.

Na een kleine zoektocht vind ik ook Chantal, Dylana en mijn ouders. Ik ben oprecht blij dat ze er allemaal bij zijn en dat zij ook een leuke dag gehad hebben. Zonder hen had dat hele pleuris eind toch echt een stuk lastiger geworden. We besluiten nog even wat te gaan drinken om na te babbelen. We treffen trainingsmaatje Dennis nog die meer dan een half uur van zijn PR af heeft gelopen in één jaar tijd (3:51:03), super knap en zeker een felicitatie waard.

Maar er liepen nog meer mensen uit onze “Roadrunners 1, AAV’36” groep en de meesten hiervan liepen een PR, dus bij deze iedereen: Gefeliciteerd met je prestatie!!

• Liselotte van den Berg: 2:51:18 (1^e Nederlandse Dame!)
• Jeffrey de Rijk: 3:03:18
• Michel Vollebregt: 3:46:18
• Kees Willemsen: 4:05:49

The morning after

Na de marathon is het vooral nagenieten heb ik gemerkt. Ondanks stijve spieren overheerst vooral blijheid. Zeker nu ik hier alles nog een keer uitschrijf beleef je alles nog een paar keer, en dat vind ik leuk. Ik had niet verwacht dat het zo’n grote positieve impact zou hebben en ik krijg van alle kanten berichtjes met felicitaties, enorm lief.

Ook heb ik gemerkt dat je zeker niet moet vergeten dat je lichaam best wat schade oploopt tijdens zo’n marathon. Eenmaal thuis op Zondag vond ik het lastig om mezelf weer rustig te krijgen en ik wilde (hoe raar het ook klinkt) vooral blijven wandelen. Mijn rusthartslag was hoog en ik voelde me opgejaagd. Het aantal stresshormonen in mijn lijf was er duidelijk niet minder op geworden in de loop van de dag en ik had even een half uurtje ademhalingsoefeningen nodig om alles weer iets rustig te krijgen. Hierna zakte mijn hartslag en werd ik moe. “Ah, eindelijk herstel.” Zuchte ik.

Ik schrijf deze alinea nu op de derde dag na de marathon en merk dat de laatste spierpijn begint weg te trekken. Ik ben enorm dankbaar dat ik alleen spierpijn heb. Zowel tijdens de marathon en ook daarna heb ik van niets echt last gehad (!), niet van mijn enkel die een maand geleden nog ontstoken was, niet van mijn knieën of heupen, geen schuurplekken, geen darmproblemen. Helemaal niks.

Met name mijn voedingsplan in de dagen vooraf en tijdens de marathon was nogal eigenwijs. Geen gelletjes, sportdranken of koolhydraten stapelen en het geeft me rust en vertrouwen dat ook dit goed gewerkt heeft.

Waarom nou een marathon?

Ik begrijp mensen hun standpunt als ze zeggen dat een marathon lopen relatief gezien nergens op slaat. Je kunt er als recreant geen geld mee winnen, een marathon op zich is niet heel gezond om te lopen en het kan best pijn doen. Daarnaast kost het veel tijd als je goed getraind aan de start wil staan.

Maar deze mensen missen ook het hele punt. Het doel (in dit geval de marathon) geeft de maanden ervoor betekenis en iets doen dat je betekenis geeft is letterlijk het beste dat je kunt doen in mijn ogen.

Het tegenovergestelde van betekenis is opportunisme. Zoals Jordan Peterson het zo mooi zegt: “Er zit geen vertrouwen, moed en offer in opportunisme. Iets volgen of doen dat je betekenis geeft is beter dan doen wat je maar wil of wat op dat moment voorbij komt, bovendien weet je waarschijnlijk zelf niet eens wat je wilt of nodig hebt.”

De marathon lopen is dus maar een klein deel in het geheel. Onderweg kweek en vorm je je karakter. Je moet dingen opgeven die je graag wil doen (avondje netflix) voor dingen die betekenis geven (trainen voor je marathon). Deze mindset en karaktertrekken kun je vandaag inzetten om de wereld misschien net iets beter te maken dan deze gisteren was. Dat is een vrij goede reden om een marathon te lopen.  

Laat hieronder een reactie achter als je even hoi wilt zeggen of iets leuks wilt delen. Je kunt me ook volgen op de diverse socials of schrijf je hieronder in op mijn nieuwsbrief om af en toe een mailtje te krijgen bij leuke updates.